Holidays

Op deze zesde dag dat we aan het rijden zijn, breken we een beetje ons ritme door een uur eerder op te staan. En dat zullen we geweten hebben. We zitten namelijk op een grotere hoogte (Torrey ligt op een 2084 m boven de zeespiegel) en vertrekken met een temperatuur van 3 graden. En dat is toch behoorlijk koud. Ik denk dat iedereen zowat alles aan deed wat ze bij hadden. Ik ben zelfs vertrokken met een lange onderbroek (wat ik heb mogen horen). Wel krijgen we ’s morgens een zeer mooie zonsopgang aan het hotel. Het ontbijt nemen we in het hotel en bestaat uit een koek met koffie of thee. Een summier ontbijt. Tegen 8 uur vertrekken we. Na een kort stukje de 24 nemen we de 12 over de Lion Mountain richting Boulder en Brice. En we moeten voorzichtig rijden daar er nog ijsplekken op de baan zijn. Het is zelfs zo vroeg dat we reetjes op de baan zien en iets later ook koeien. De weg is prachtig met weer heel wat Scenic views points. De eerste stop is aan Larb Hollow Overlook dat zo’n 2600 meter boven zeespiegel ligt. Dit is onderdeel van het Capital Reef National Park en geeft een mooi beeld over the Waterpocket Fold. En zo eens stoppen is een welkome afwisseling voor de kou. Maar eens we een uurtje of zo verder op de 12 zijn, komt langzaam aan het zonnetje er door. Ondertussen blijven we verwend worden met mooie vergezichten. De weg is enorm aangenaam met wat bochtwerk. Wat verder zoeken we in Escalante naar een plaats om te tanken en koffie. En ja, daar is een tank met supermarkt en eetgelegenheid. Hier komen we eigenlijk voor de eerste keer andere Harley rijders tegen die bijeenkomen voor een zaterdag rit.  Uiteraard informeren wij en zij nieuwsgierig naar onze afkomst en plannen. Dit doet ons een beetje denken aan het sociaal gebeuren zoals in Noorwegen waar mensen ook in een benzinestation bij elkaar komen. Hier hebben ze ook een lekker Donut. Die willen we natuurlijk wel proberen. De weg wordt verdergezet en we komen rond 1 uur aan Bryce canyon. Hier kunnen we wel terecht met onze State parken pass. Bryce Canyon is een Nationaal Park gelegen in het zuidwesten van de Amerikaanse staat Utah. Bryce Canyon is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties. Door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien worden de kalk- en zandsteenformaties langzaam geërodeerd en vormen zo de zogenaamde hoodoos. De afgesleten toppen zorgen voor prachtige formaties die in het zonlicht erg mysterieus lijken. De zon zorgt voor schakeringen van de kleuren van de rotsen. De kleuren variëren van roze naar oranje. Het is een onderdeel van de Grand Staircase, een geologische formatie bestaande uit een reeks sedimentair gesteenten in onder andere Bryce Canyon, Zion Canyon en de Grand Canyon waarvan het hoogstgelegen deel ervan het Aquarius Plateau is.  Enkele bekende punten van Bryce Canyon zijn Sunrise Point, Sunset Point, Inspiration Point, Bryce Point en Fairyland Point. Het park dankt zijn naam aan de Mormoonse pionier Ebenezer Bryce, die van 1875 tot 1880 aan de voet van Bryce Canyon woonde. In 1924 werd het gebied uitgeroepen tot nationaal park. Wij rijden naar Bryce point en Sunset views point. Om toch een goed beeld te krijgen stoppen we aan deze 2 uitkijkpunten. En we vallen in herhaling maar ook dit is weer adembenemend schoon. De natuur geeft hier een prachtig rode rots partij van onwaarschijnlijke sculpturen en vormen. Het geheel doet feeëriek aan. Iets dat moeilijk is te vatten vanaf foto’s of andere plaatjes. We rijden het park door en dienen wat te zoeken naar een parkeer plaats daar er sommige zijn afgesloten door Rangers die het verkeer begeleiden. Blijkbaar is het op sommige parkeerplaatsen te druk. Wat verder kunnen we op een uitkijkpunt toch parkeren (al is het wat drummen). We dienen niet zo ver te lopen om de uitzichten te kunnen bewonderen. Al bij al is het op de viewpoint relatief te doen van aantal toeristen. Na door het park te zijn gereden nemen we de 12 verder. Op een gegeven moment komen we aan een ‘Junction’ van de 12 met de 89 wat van eigens inhoudt dat je daar dus eten vindt. In weer een soort van winkel of supermarkt nemen we een rap hap. Deze keer is het een wrap met een cola. Deze wordt op het terras in de schaduw opgegeten daar het wel puffen is. De weg gaat dan verder over de 89 wat ook een scenic route is met verschillende landschappen. Op de 89 rijden we door het Dixie National Forest. Dixie National Forest is een bosgebied van circa 8.000 km² groot, en het grootste bosgebied in Utah. Het ligt tussen het Great Basin en de Colorado rivier. Het ligt circa 850 m boven zeeniveau bij St. George tot 3.451 m bij Blue Bell Knoll bij Boulder Mountain. Het bestaat uit het Markagunt Plateau, het Paunsagunt Plateau en het Aquarius Plateau. We volgen de 89 voorbij Glenndale tot aan Mt Carmel Junction wat de afslag is op de Highway 9 richting Zion. Na slechts enkele kilometers komen we in het Zion Park. Het Nationaal park Zion is een natuurreservaat en werd in 1909 een National Monument, in 1919 een National Park en in 1937 uitgebreid met Kolob. De naam ‘Zion’ kreeg dit park van mormoonse pioniers in 1860. De mormonen of “Heiligen van Jezus Christus van de laatste dagen” zijn een religie die vooral in Utah gevestigd is. Afgeleid van het Bijbelse ‘Zion’, kreeg dit voor hen de betekenis van een plek van rust en veiligheid. Ook de naam Kolob komt uit hun geschrifte – het betekent: de eerste schepping, een plek dicht bij God. Vanaf een 2000 jaar geleden leefden hier “Anasazi” of oude Pueblo-volkeren, tot ongeveer 800 jaar geleden. Van toen leefde de stam van de Paiute hier tot de mormoonse pioniers aankwamen. Het park heeft 800 soorten planten, 75 soorten zoogdieren, 271 vogels, 32 reptielen en amfibieën en 8 soorten vis. Voorbeelden hiervan zijn herten, hagedissen en bedreigde diersoorten zoals de slechtvalk, de gevlekte bosuil en de wilgenfeetiran. Enkele natuurlijke verschijnselen in het park zijn Zion Narrows, Emerald Pools, Hidden Canyon, Angels Landing, The Great White Throne, Checkerboard Mesa, The Three Patriarchs, Kolob Canyons en Kolob Arch. In Zion park kunnen we terecht met onze State park pass. En op haar beurt is het hier weer enorm mooi. Je rijdt over een goede rode asfaltweg die door het park lijdt. En we genieten van de haarspeldbochten in combinatie van de prachtige bergpartijen en dalen. Die rode weg maakt het allemaal wel heel speciaal. Na door het grootste deel van het park te hebben gereden, slaan we af naar het Visit center. Maar besluiten om toch maar door te rijden. Je kan normaal gezien met een treintje een deel van het park doen, maar aangezien we al een mooi zicht kregen doen we dat niet. En daar we redelijk op tijd in de buurt van onze bestemming in Hurricane zijn, gaan we eerst richting Zion Harley-Davidson dealer. Hier zijn er vele die enkele t shirts hebben gekocht. Bij het terug rijden stoppen we nog even bij de Walmart om daar in de pharmacy afdeling voor een elleboog band te gaan voor Chantal. Dit is een gigantische winkel die groter is dan de Carrefour in Schoten of linkeroever. Ze hebben hier werkelijk van alles. En in de pharmacy afdeling zijn er zelfs medische assistenten en een dokter. De dokter helpt mensen tijdens een soort van consultatie in de winkel. Helaas vindt Chantal niet de band die ze voor ogen heeft. Dus is het zonder richting hotel. Hier zijn we rond zes uur ingecheckt. Chantal is ondertussen naar een andere pharmacy gereden omdat de pijn wat te erg werd. Een kwartiertje later komt ook zij bij het hotel aan. Onze slaapplaats in Hurricane is hetzelfde principe van een motel met kamers in een rij die uitgegeven op de parking. En zo na het rijden is het weer lekker dat je een doucheke kunt nemen. Daarna genieten we van onze aperitief die bestaat uit een Jack die genuttigd wordt op de parking. Rond acht uur is het tijd om te gaan eten. En na een klein wandelingske (we passeren wel wat zaken maar die zijn al gesloten) stoppen we bij een pizza zaak. Dit is ook weer een of andere keten  restaurant. We worden verwelkomd door een homo. Bij het bestellen bekijkt hij ons verwonderlijk aan dat we allemaal een voorgerecht en een pizza nemen. En bij het opdienen is wel duidelijk waarom. Het zijn hier namelijk wel zeer grote pizza’s. Bij het eten nemen we een pint (Blue Moon of wat dacht je). Als we op het einde nog een pint willen bestellen gaat dit niet meer daar ze al gaan sluiten. OK geen probleem dan gaan we maar terug naar het hotel. Zo zijn we rond halftien buiten en trekken we naar het hotel om te gaan slapen. Morgen staat Vegas op het programma. Vegas, here we come.