Holidays

Vandaag staat de rit richting LA (Los Angeles) op het programma langs de kust via de Highway 1. We ontbijten in het hotel waar we in een kleine ruimte aan de receptie koffiekoeken en een koffie of thee kunnen nemen. Het vertrek is op het normale uur. Op dat moment is het al wat warmer. Het eerste stuk van de weg is via de voor ons al bekende 101. De weg is iets verder van het hotel naar rechts waar je rechtdoor naar de Lombard street gaat. Helaas doen we dus niet meer de hellingen. Deze weg volgen we en komen op highway 280 om uit de stad te geraken. Niet veel verder gaat de 280 over in de 1 en komen we dichter bij de kust. Het is een heel mooie kustweg met een afwisseling van zee en bergen. Spijtig genoeg is het ook zeer druk langs de kustweg. Ik probeer dan ook tussendoor te rijden maar dit is moeilijk voor Chantal. Dan maar zoveel mogelijk de rest volgen. Ondertussen is het weer warm en drukkend. De eerst stop is aan een Naftstation waar we koek en drank nemen. De rit gaat verder langs de kust met plaatsen als Half Moon Bay en Davenport. Onderweg stoppen we nog even aan een soort van privé strand achtige plaats. Dit om gewoon een indruk op te doen van de omgeving en de kust. Aan Sand City krijgen we al aanduidingen dat de weg even zou afgesloten zijn. Echter deze zijn niet echt heel duidelijk en stiekem hopen we dat we de weg kunnen verderzetten. De Highway 1 heeft immers toch iets magisch. We passeren Garrapata State Park, Notleys Lending, Big Sur Slates Hot Springs tot in Lucia. Daar krijgen we dan een echt bord met afsluiting van de weg. Maar we zien ondertussen wel auto’s voorbijkomen. In Lucia stoppen we om ons te verfrissen en ons te informeren wat mogelijk is. Sommige onder ons willen terug. In een shop nemen we wat versnaperingen. We vragen naar de mogelijkheden om verder te rijden. Een aantal mensen die we spreken adviseren om terug te draaien en om te rijden. Dan zien we een groep motards. De motards moedigen ons aan om verder te rijden en door te steken via Nacimiento Ferguson road. Een prachtige baan met heel wat bochten en wat smaller maar voor ons Europeanen zeker om te doen. Oh, you did the Alpes than you should definitely do this road. It’s awesome. Uiteraard ben ik voorstander om binnen door te rijden. Sommige zijn niet echt zeker. Dan vragen we het aan een Ranger. Geen probleem volgens hem. De weg is goed te doen. Dat overtuigt mij helemaal.  Na onderling overleg besluiten we toch de binnen weg te nemen. En die is zoals de motards het aangeven fantastisch. De weg is uitdagend met stijging van 800 meter op sommige plaatsen en haarspeld en pittige bochtjes die wat extra’s krijgen door de stijging. Iedereen is het er achteraf over eens dat ze wel prachtig zijn. Marc komt onderweg zelfs naar voor geschoven om maar optimaal te kunnen genieten. Wat we echter niet in het oog hebben gehouden is de benzine peil. En ja hoor, op een gegeven moment wordt het wel heel spannend voor Chantal. Zo langs de kust en zeker zo binnen door zijn de naft stations zeer miniem. Op de GPS wordt naarstig gezocht naar benzine. Gelukkig is er een 15 Miles verder één. Hopelijk halen we dat. Gelukkig gaat dat goed. Maar waar we dan terecht komen is werkelijk een naft station vanuit de jaren stilletjes. Ik denk dat niet veel mensen hier stoppen voor naft. Het is namelijk een oude shop met één naft pomp met enkel 87 naft. En de benzien is er ongeveer drie keer zo duur als op een ander. Als die er niet van profiteren. Maar wij zijn geholpen. Wat kilometers verder komen we terug op de 101 die ons leidt naar Paso Robles. Paso Robles, voluit El Paso de Robles, is een stadje waarvan de naam Eiken Pas of De Pas van de Eiken betekent. De stad ligt aan de Salinas River ten noorden van San Luis Obispo en staat vooral bekend om zijn warmwaterbronnen. Als we in het plaatsje aankomen, moeten we even zoeken naar de juiste weg. Maar iets later komen we op een baan op het einde van het dorp aan een leuk motel met een zeer vriendelijke dame. We krijgen een aantal leuke kamertjes/huisjes toebedeeld. Als eerste nemen we een aperitief terwijl we om te beurt ons gaan op frissen. Een lekkere pint (Budweiser) zo op het einde van de dag gaat er altijd in. Na de aperitief is het te voet richting dorp. Een vrij ongezellige dorpje. Het beste dat we vinden is een soort van steakhouse met een bar. Het is er vrij druk binnen en we worden dan ook doorverwezen naar boven. Daar komen we terecht in een ongezellige bar c.q. restaurant met de obligaoire TV’s aan de muur. Hier nemen we uiteraard een steak. Net na het eten worden we wel verrast met livemuziek. En het mag gezegd die brengen een goede ambiance waardoor we nog enkele biertjes nemen (Blue Moon of wat had je gedacht). Tegen 12 uur gaan we terug naar onze gezellige huisjes voor wat de laatste dag rijden op de Harley wordt.