Holidays

In Motel 6 gaat de wekker om een uur of zeven. Alhoewel het niet nodig is want we hebben niet echt regelmatig geslapen en dus zijn we op tijd wakker. Er is afgesproken om in het dorp te gaan ontbijten. Tegen 8 uur gaan we richting de hoofdstraat van het dorp. Daar hebben de dames de avond ervoor al een paar leuke ontbijt adresjes gezien. En deze keer gaan we eens voor een gezonde breakfast bij Brewed Awakenings Coffee & Co in de hoofdstraat. In een modern aandoende omgeving bestellen we smoothies, Griekse yoghurt en toch een koek (om het toch maar niet af te leren). Het is een hippe omgeving. Echter we moeten wel wat wachten daar een jong madammeke niet kan volgen. Dus het duurt even voor ik aan mijn yoghurt en nog langer voor Chantal aan haar granules kan beginnen. Tegen halftien zijn we klaar en kunnen we vertrekken naar de 64 richting Grand Canyon National Park. Het is een vrij rechte baan met weinig bezienswaardigheden. Om een uur of halfelf zijn we daar. We rijden direct door naar het visit center al waar we de uitleg van een vrouwelijke ranger krijgen. Zij weet ons te vertellen welke viewpoints het interessantste zijn. Heel het gebied is ingedeeld in een aantal (bus)toeren telkens met een verschillende kleur. Je kan dan met de bus van de ene toer naar de andere en zo de plaatsen aandoen die het interessantst zijn. In ons geval zijn dat er 3 op de rode tour. Daarvoor moeten we eerst de blauwe bus op. En aan de bus stop om over te stappen naar de rode toer krijgen we een eerste kennismaking met de Canyon die werkelijk overweldigend is. Het is een prachtig natuur fenomeen met wat vooral opvalt de indrukwekkende afstanden. Aan de bus is het even wat aanschuiven, maar al bij al gaat het allemaal zeer gedisciplineerd en vlot. Na van de blauwe op de rode bus te zijn overgestapt gaan we naar de eerste viewpoint, Maricopa. En inderdaad krijgen we hier een veel beter zicht op de Canyon. Je ziet de lagen, de weidsheid, de Colorado rivier. Je blijft continue ontdekken hoe de bergen zich verhouden en hoe prachtig de kleuren zijn maar vooral de indrukwekkende grootsheid met zijn geweldige afmetingen met een diepte van max. 1,8 kilometer, een breedte van tussen de 15 en 29 kilometer en een lengte van 435 kilometer. Aangezien we eigenlijk wel wat beweging kunnen gebruiken gaan we te voet naar het volgende viewpoint. Op dat moment is het een aangename en lekkere temperatuur. En de wandeling doet goed. Aan het volgende punt zien we nog meer details. Voor het laatste punt nemen we toch maar de bus naar het voor ons laatste viewpoint Mohave. En het mag gezegd het is ook het mooiste punt. Om terug naar het visit center te komen moeten we weer de rode bus en daarna de blauwe bus nemen. En op de bus probeert elke chauffeur wat extra mee te geven. Maar de chauffeur op de blauwe bus spant toch werkelijk de kroon. Op zijn Amerikaans vertelt hij een heel verhaal. Maar het mooiste is dat hij bij elke stopplaats bij het vertrek in zet met de kreet ‘giddy up’ dan kondigt hij het sluiten van de deur aan en gaat vervolgens verder met zijn praatje. En aangezien het wel een aantal stops zijn beginnen wij op den duur (en zelfs nog tijdens de rest van ons verlof) keihard ‘Giddy Up’ mee te roepen. Achteraf vernemen we dat dit de kreet is voor het aanzetten van de paarden in het wilde westen tijdperk.  Wat ook opvalt is de voorzichtigheid met de deuren. Als er ook maar iemand is die een beetje te dicht staat dan krijgt hij of zij een hele litanie en wordt er pas vertrokken als de deur is vrijgemaakt. Na dus een leuke trip komen we terug bij het visit center. Daar het al een eind over tweeën is wordt er voor een rap hap gekozen. We nemen wat voor een Croissant en baget moet doorgaan. Maar het zijn eigenlijk gewoon hopen klompen brood. Ook het drankje van Karin is niet te genieten. Het is een op zich goed uitziende Cocos water, maar absoluut niet te zuipen. Tijd om terug te gaan naar de motor en we rijden richting Dessert views. Hier nemen we de 64 verder wat op dit stuk een zeer mooie baan is. We stoppen aan Dessert views waar we een prachtige view point hebben met een toren. Dit is misschien wel het adembenemendste uitzicht met beter zicht op de Colorado rivier (misschien wel mooier dan de vorige). En dat merk je ook wel voor het nemen van een foto want het is zowaar drammen voor een plaatsje. Karin en Chantal doen er nog een schepje bovenop. Zij gaan namelijk ook nog op de toren die op de view point staat. Marc, Luk en ikzelf laten dat aan ons voorbij gaan. Wij hebben zo al een goed beeld gekregen van de omgeving. En zoals het een goede toeristische plaats betaamt krioelt het hier van de Chinezen zowel jong als oud. Na dat we een goed zicht hebben gekregen is het terug op de 64 richting Cameron. En daar tanken we. Die dag is het behoorlijk warm want rond 5 uur is het nog 28 graden. De weg gaat verder op de 89 waar we mooie zichten hebben op bergen in een speling met de ondergaande zon. Rond half zeven komen we aan in Page en gaan op zoek naar het Red Rock motel. Dat blijkt een heel gezellig motel bestaande uit huisjes te zijn. Wij delen met Karin en Luk een huisje en Ina en Erwin met Marc. Na zo’n motor rit is het altijd zalig om een doucheke te nemen. Wat we dan ook uitgebreid doen. Daarna checken we met de hoteleigenaar wat er te doen is in het dorp. En de man heeft wel wat te vertellen. Hij is namelijk vroeger zijspan crosser geweest over heel de wereld waaronder dus ook Europa. En vooral België kent hij want daar is zijn zijspan gemaakt indertijd. Het is een gezellige babbel. Uiteraard krijgen we de nodige tips rond Antelope Canyon voor de volgende dag en waar te gaan eten die avond. Op zijn advies gaan we richting dorp en specifiek naar Big Johns. Dat is een café met een eetgelegenheid onder de luifel van een vroeger tankstation. Eigenlijk heel gezellig. Daardoor is het ook wat drukker en moeten we even wachten. Terwijl we staan te wachten kunnen we net zo goed al een aperitief nemen, denken we. Zo kunnen we al de eerste dorst stillen. Chantal en Karin gaan op pad. Ze komen snel terug om onze passen te vragen. Hier heb je namelijk een ID nodig om te bewijzen dat je oud genoeg bent. Een beetje hypocriet. Met onze passen krijgen ze wel de nodige pinten. En de vraag is of ze gezien hebben of we oud genoeg zijn van achter de toog. Maar de pinten smaken in ieder geval. Na maar een 15 minuutjes mogen we al aan tafel. We zitten aan lange tafels onder de luifel. Zoals in praktisch elk restaurant komt de garçon zich voorstellen. Deze keer is Syd onze host. Syd is een buitenlander die half Grieks en half Turks en die een half jaar in de US studeert en daarna één jaar richting China gaat. Dit is een bijjob om zijn kosten te kunnen betalen. Altijd leuk om zulke mensen tegen te komen. Hij weet ons goed te animeren. Ondertussen genieten we van een live bandje die countryachtige muziek speelt. Het eten is daar vooral gericht op BBQ. Dat is natuurlijk recht in onze roos. Er staan verschillende zaken op het menu maar ik ga voor een proevertje met worst, pulled pork en beef met bruine bonen en aardappel sla. Tenminste weer eens iets anders dan een hamburger of een steak. En het mag gezegd het smaakte. Daarbij hoort natuurlijk een Grand Canyon beer in bottle. Zo je misschien wel kunt raden gaan er hier toch wel enkele van voorbij. En in de tussentijd wordt er flink genoten en gekeuveld van wat was en nog komt. Nadat het groepje is gestopt en we hebben gegeten en gedronken is het terug naar ons motel en gaan we slapen rond halfelf. Weer een leuke dag gepasseerd.