Holidays

Zo opstaan in een gezellig motel gelijk San Juan doet toch wel iets. Ook vandaag staan we weer op het normaal uur op. Deze keer is het ontbijt in het apart café of Inn aan dezelfde lange tafel als de avond daarvoor (echter zonder Blue Moon). We gaan nog eens voor een stevig ontbijt van spek met eieren. Ondertussen krijgen we een prachtig zicht op een kolibrie die zich tegoed doet aan een mandje wat daarvoor speciaal is gehangen. Er wordt nog getracht een foto te trekken maar ik geloof niet dat dit is gelukt. Deze diertjes zijn gewoon veel te snel. Het vertrek is vandaag weer om 9 uur. Via de 24 gaat het vrij snel richting 163. Dit is de weg waaraan de Mexican Hat ligt. Eerst is er wat verwarring omdat we een gelijkaardig iets zien. Maar als we dan wat verder rijden dan is het duidelijk. De Mexicaan staat er met zijne hoed. Iets verder op de 163 slaan we links af richting Gooseneck. Dat is een apart reservaat dat we pas de dag ervoor toegevoegd hebben. Tijdens onze ontdekking van de Blue Moon hebben we de rit van de dag erna besproken en was de conclusie dat we deze niet konden overslaan. Dit is geen nationaal park dus moeten we een aparte inkom betalen van 2 $ per moto. Hier merk je dat heel de streek van de Indianen is. Een indiaanse komt aangelopen en vraagt vol belangstelling van waar wij zijn. Ik geef aan dat we van Belgium zijn en vraag of we vanwege de afstand geen discount krijgen. Ze lacht zomaar eens vriendelijk. Niet dus. Geen probleem. Nu de prijs achteraf gezien ook wel mee. En weer worden we aangenaam verrast van het prachtig zicht. We staan aan de rand van een kloof waar water zich een weg heeft gebaand in de natuur. De gelaagdheid is ook hier weer te zien. En je vraagt je eigen af hoe dit in godsnaam is kunnen ontstaan. Wat wel leuk is dat de indianen hier een gastenboek hebben voorzien. Je leest dat toch vele mensen hier ons zijn voorgegaan en dat ze allemaal onder de indruk van de natuur zijn. Na het gastenboek te hebben getekend nemen we de weg verder over de 216. En stilletjes aan komen we aan onze uitdaging voor de dag. De mooie Moki dugwail trail is een pad met gravel en haarspeldbochten met een stijgingspercentage van tien procent. Een must als je hier rondrijdt. En sommige hadden op voorhand wel wat schrik om deze te nemen. Ook Chantal was maar stillekes op voorhand. En ze twijfelde of ze zou omrijden. Maar het is gewoon een fenomenale weg. Gelukkig heeft ze dat niet gedaan. Het naar toerijden is al indrukwekkend. Je stevent namelijk af op een bergwand/bergrots en je ziet vanop afstand niet hoe de weg zal lopen. Naarmate je dichter komt, zie je al andere auto’s de klim naar boven maken. Gewoon spectaculair.  Met de moto is deze klim te doen. Op de rechte stukken is het wel gravel, maar in de bochten ligt er asfalt. Dus dat valt wel mee. Onderweg krijg je natuurlijk ook met andere weg gebruikers te maken. Zo is er een Camper die doodleuk de weg blokkeert. Een andere man probeert mij nog te doen stoppen. Dat doen we maar niet. En voor alle zekerheid maken we geen stops. Achteraf gezien wel spijtig. Eénmaal boven volgen we verder de 216. Onderweg besluiten we om de oorspronkelijke route wat te herleggen. In plaats van de weg naar de ferry te nemen, blijven we op de scenic Road 95. Het feit dat deze weg met Scenic Road staat vermeld, geeft aan dat het om een mooie weg gaat. En dat is het wel degelijk.  Deze weg komt ook voorbij de Glenn Canyon, die wel niet zo bekend is als de Grand Canyon maar toch even adembenemend is. De Glen Canyon is een kloof in het zuiden en zuidoosten van de Amerikaanse staat Utah en in het noordoosten van Arizona. De kloof is ook uitgesleten door de rivier de Colorado. Glen Canyon National Recreation Area is een recreatiegebied met een oppervlakte van 5076 km² nabij Lake Powell in Utah en Arizona in de Verenigde Staten. Jaarlijks wordt het gebied door circa 2 miljoen mensen bezocht voor waterrecreatie zoals vissen, varen en zwemmen. Er zijn campings en havens zoals Lees Ferry, Wahweap Marina, Antelope Point Marina, Bullfrog Marina en Hite Marina die door bezoekers gebruikt kunnen worden alsmede een golfbaan. In de nabijheid van Glen Canyon liggen de stadjes Page, Arizona en Bullfrog, Utah. Het gebied grenst aan Capitol Reef National Park en Canyonlands National Park in het noorden, Grand Staircase-Escalante National Monument in the westen, en Grand Canyon National Park in het zuiden. In het jaar 1963 werd de Glen Canyondam voltooid die het Powellmeer vormt. Met dit proces werd de Glen Canyon voor een groot deel verwoest. Voor zoiets moois stoppen we om naar beneden te gaan zien in Hite. Misschien dat deze Canyon niet dezelfde allure en afmetingen heeft als de Grand Canyon maar we vinden toch dat deze ook indrukwekkend is. Dan wordt er snel gezocht naar een drankje daar de hitte hier enorm is. Tevens moeten we tanken. Daarom gaan we even van de 95 af om op zoek te gaan naar een benzinestation. Een paar kilometer verder is er één met een supermarktje waar we al iets kunnen drinken. Na het tanken en de verfrissing nemen we de weg terug naar de 95 en rijden door tot in Hanksville waar we de 24 nemen. Daar stoppen we aan Stan’s hamburgerrestaurant. En aangezien het toch al ’s middags is nemen we ook een kleinigheidje voor ons klein hongertje. Naast de hamburger nemen Karin en Luk ook een Milkshake. Maar dat is helemaal geen Milkshake zoals wij dat kennen maar puur een (serieus) ijsje. Daar hebben we dan maar even aan mee geholpen.  Na de verfrissing en snack is het verder voorbij Capitol Reef National Park op de 24. Capitol Reef is een Nationaal Park ten zuiden van Salt Lake City in Utah (USA) sinds 1971, maar was al een Nationaal Monument sinds 1937. De Fremont River stroomt door het gebied. Centraal in het park ligt het plaatsje Fruita, gesticht door mormonen rond 1880. Oorspronkelijk heette het Junction naar de samenvloeiing van de Fremont River en de Sulphur Creek. Men gaf dit park deze naam omdat een van de heuvels op het Capitool in Washington D.C. gelijkt. Door het park gaat het verder op de 24 voorbij Fruita naar Torrey. Net voor het dorpje is onze slaapplaats het leuke motel Rim Rock. Een mooi motel aan de rand van de weg. En vandaag zijn we eens op tijd binnen. En we besluiten om snel af te tuigen en nog naar het dorp Torrey te gaan om inkopen te doen. Onder andere een band voor de elleboog van Chantal. Echter er is geen pharmacy. Wat wil je als een dorpje – gesticht in de 1880’s door Mormonen – maar een paar honderd inwoners heeft. Wel vinden we geld voor Luk. Uiteraard nemen we ook wat bier mee terug. Enkele six packs Budweiser zal wel lekker zijn. Terug aangekomen kunnen we nog lekker tezamen genieten op een terrasje in de zon. Aan de achterkant van het motel staan wat tafels en stoelen op een overdekt terras waar we lekker kunnen zitten. De nodige pinten smaken als aperitief. Tegen halfacht gaan we eten nadat we ons opgefrist hebben. Eens dat je zo’n doucheke hebt gehad ben je weer helemaal opgemonterd. Het restaurant is aan het motel en is een zeer gezellige houten gelegenheid. Zo’n echt familierestaurant met een causy aandoende omgeving met open haard. De nodige wijn wordt genomen daar we toch echt wel in de wijnstreek zijn. Het eten smaakt en het is gezellig. Maar de rit overdag heeft toch zijn invloed en je kan het al raden we liggen weer tegen halfelf in ons bed. Morgen moeten we er overigens ook om zes uur weer uit.