Holidays

Op deze vrijdag de 13^de houden we ons Sight Seeing dagje San Francisco. Misschien maar goed dat we niet met de motor rijden op de 13^de. Alhoewel. Het ontbijt nemen we in de lobby van het hotel. Een zeer benepen plaats met slechts één tafel waar zowat iedereen rond hangt. Je kan koffiekoeken en thee of koffie nemen naar believen. Na het eten maken we ons klaar voor de City trip en gaan met de taxi naar pier 33. Dit is wat verder dan Fisherman’s wharf. Hier ligt de boot voor te vertrekken naar Alcatraz. Als we aan komen zien we al vrij lange rijen van enkele honderden mensen. Gelukkig gaat het inschepen heel vlot. Op de boot kunnen namelijk heel wat mensen. Ik schat toch ettelijke honderden. We hebben gekozen voor een vroege tocht om op tijd te zijn voor de tuinen die niet altijd te bezichtigen zijn. Na een klein tochtje over het water van ongeveer een kwartier meren we aan bij het eiland. Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco. De naam Alcatraz werd aan het eiland gegeven door Juan Manuel de Ayala, de eerste Spanjaard die het eiland ontdekte, in 1775. Hij bracht de baai van San Francisco in kaart, en noemde het eiland “La Isla de los Alcatraces,” wat te vertalen is als “het eiland van de jan-van-genten”. Het woord alcatraz, wat in het Spaans “jan-van-gent” betekent, komt oorspronkelijk uit het Arabisch: القطرس al-qaṭrās, wat albatros betekent. De oudste bekende eigenaar van Alcatraz is Julian Workman, die het eiland in juni 1846 kreeg van de Mexicaanse gouverneur Pio Pico. Workman bouwde op het eiland een vuurtoren. Later in 1846 kocht John Charles Frémont, leider van de Republiek Californië en militair gouverneur van Californië, het eiland voor 5000 dollar uit naam van de Amerikaanse overheid. Fremont had verwacht dat hij een grote compensatie zou krijgen van de overheid omdat hij voor hen het eiland had gekocht, maar hij kreeg uiteindelijk niets. Nadat Californië in Amerikaanse handen was gekomen en de Californische goudkoorts begon, begon de United States Army onderzoek te doen naar de mogelijkheden om van Alcatraz een militaire vestiging te maken. In 1850 gaf president Millard Fillmore in nasleep van de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog officieel het bevel om van Alcatraz een militaire vestiging te maken. In 1853 werd onder toezicht van Zealous B. Tower begonnen met het bouwen van een militair fort. Het werk duurde tot 1858. Tegen het einde van dat jaar werd het eerste garnizoen van ongeveer 200 soldaten op het eiland gevestigd. Toen in 1861 de Amerikaanse Burgeroorlog uitbrak, werd het eiland geschikt gemaakt om als strijdlocatie te dienen. Alcatraz had destijds 85 kanonnen, maar vanwege gebrek aan manschappen kon maar een klein deel hiervan tegelijkertijd worden ingezet. In praktijk hoefde er nooit vanaf het eiland te worden geschoten als offensief. Wel werden op het eiland krijgsgevangenen opgesloten. Na de oorlog concludeerde het leger dat het fort en de bewapening van Alcatraz achterhaald waren door de vorderingen op het gebied van militaire technologie. Tussen 1870 en 1876 werden verschillende plannen uitgewerkt om het eiland te moderniseren, maar deze werden nooit voltooid. In plaats daarvan werd besloten Alcatraz een nieuwe bestemming te geven. In plaats van voor kustverdediging, zou het voortaan voor detentie worden gebruikt. De beslissing om van Alcatraz een gevangenis te maken kwam vanwege de afgelegen ligging en de sterke stromingen in de baai, die het zo goed als onmogelijk zouden maken om te ontsnappen.  Nog voordat het eiland officieel een gevangenis werd, werd het al gebruikt voor opsluiting. In 1867 werd reeds een bakstenen gevangenishuis gebouwd op het eiland, zodat het eiland vanaf 1868 al dienst kon doen als militaire gevangenis. Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog en vooral tijdens de Spaans-Amerikaanse Oorlog zaten er veel militaire gevangenen op het eiland. Op 21 maart 1907 werd Alcatraz officieel door de Amerikaanse overheid ingesteld als militaire gevangenis. In 1909 begonnen de werkzaamheden om het eiland van militair fort om te bouwen tot gevangenis. Er kwamen cel blokken, die grotendeels waren ontworpen door Reuben Turner. In 1912 waren de werkzaamheden voltooid. Tijdens de Eerste Wereldoorlog zaten in de gevangenis onder andere dienstweigeraars, onder wie Philip Grosser. In de nasleep van de Aardbeving van San Francisco in 1906 werden ook tijdelijk niet-militaire gevangenen naar Alcatraz gebracht voor bewaring. Op 12 oktober 1933 kwam de gevangenis in handen van de United States Department of Justice, en werd het een federale gevangenis. De gevangenis had een zeer streng regime. In de beginjaren was het zelfs niet toegestaan om onderling te praten. Nadat er door middel van het doorspoelen van het toilet een primitieve communicatie op gang kwam is het spreekverbod opgeheven. 1576 gevangenen hebben het eiland als standplaats gehad. Tijdens de 29 jaar dat Alcatraz in gebruik was als federale gevangenis, zaten er enkele bekende criminelen opgesloten, onder wie Al Capone, Robert Franklin Stroud, Machine Gun Kelly, James J. Bulger en Alvin Karpis (die langer in Alcatraz zat dan elke andere gevangene). Er zijn verschillende ontsnappingspogingen gedaan, maar officieel is het nooit iemand gelukt om te ontsnappen. In totaal waren er 36 gevangenen betrokken bij 14 ontsnappingspogingen. Daarvan werden er 23 weer gearresteerd, zes doodgeschoten en twee zijn vermoedelijk verdronken. De gewelddadigste uitbraakpoging vond plaats op 2 mei 1946 en leidde tot de Slag om Alcatraz. Op 11 juni 1962 zou er echter toch een succesvolle ontsnapping plaats hebben gevonden. Frank Morris en de broers John en Clarence Anglin ontsnapten volgens de verhalen op een opblaasbaar vlot gemaakt van aan elkaar gelijmde regenjassen. Frank Morris, de leider van de groep, had een bijzonder hoog IQ, en wellicht hebben ze het getij van de San Francisco Bay gebruikt om te ontsnappen. Enkele van hun spullen zijn teruggevonden op Angel Island, maar sommigen gaan ervan uit dat ze bij de Golden Gate Bridge aan land zijn gegaan en hun spullen via het getij naar Angel Island hebben laten drijven om de politie op een dwaalspoor te zetten. Van de mannen heeft niemand meer iets vernomen. Men is ervan uitgegaan dat ze verdronken waren, maar dat is nooit bewezen. Van deze ontsnappingspoging is in 1979 een film gemaakt: Escape from Alcatraz. In 1969 bezette een groep van indianen de rots in de baai. Ze verbleven 2 jaar lang op het eiland, en trachtten op deze wijze hun eis voor een Indiaans Cultureel Centrum kracht bij te zetten. Deze groep verloor in de ogen van de gemeenschap hun geloofwaardigheid door de hoeveelheid van beschadigingen die ze toebrachten, zoals graffiti, vandalisme en een brand die het huis van de oppasser van de vuurtoren verwoestte. In juni 1971 verwijderden Federal Marshalls de indianen van het eiland. (Informatie van Wikipedia) Bij aankomst komen we op een open plaats. Daar krijgen we eerst een uitleg door een Ranger. Daarna neemt Bill – waarbij hij zichzelf aankondigt als een ex intake en nu een rock star—het woord over en schetst zijn belevingen op het eiland. Uiteraard gaat dit gepaard met reclame voor zijn boek welke we op het eiland kunnen kopen. Na de uitleg wandelen we eerst naar een gebouw met de eerste cellen. Daar kom je voorbij een shop, een video projectie ruimte en een tentoonstelling die de tijd weergeeft van hoe het leven evalueert in Amerika geprojecteerd op die van Alcatraz. Hier zien we ook de eerste cellen. Daarna gaan we weer naar buiten en wandelen we naar boven. We komen allerlei gebouwen of wat daarvan over is voorbij. Aan de punt van het eiland komen we aan de gebouwen van wat genoemd wordt de New industrie. Hier konden de gedetineerde werken in de was afdeling. Dit geeft al een goed beeld van wat ze daar overdag deden. Dan trekken we naar het echte hoofdgebouw op het eiland via de andere kant van het eiland. Aan de andere kant zien we nog de restanten van de woning van de commandant en andere woningen. Vervolgens gaan we in het hoofdgebouw.  Starten doen we in de administratieve ruimtes waarbij je een inzicht krijgt wat daar allemaal bij komt kijken. Daarna komen we in de vrij ruime eetzaal. Dan is het naar het echte gevangenis gedeelte met Block A, B, C en voor uitschot Block D. Dit zijn lange gangen met meerdere verdiepingen met telkens een kleine ruimte voor de gevangene met een bed aan de ene kant en een tafeltje aan de andere en van achter een wasbak en toilet. Allemaal heel minimalistisch. Block D is nog indrukwekkender met een aantal isoleercellen die helemaal afgesloten zijn. Hier hadden ze het voordeel dat er wel ramen waren aan de gang voor de cellen. De isoleercellen zagen hier natuurlijk niets van.  Alcatraz was dan ook enkel voor intakes die in andere gevangenissen geweigerd werden of waar ze te opstandig waren of telkens probeerde uit te breken. Na de cel blokken komen we in de bibliotheek. Volgende is de binnen plein waar de gedetineerde konden uitwaaien. Hier is een deur opengezet waar we langs een steile trap naar beneden kunnen gaan om zo aan de Zuidkant te komen met zicht op de skyline van San Francisco. We lopen langs de Zuidkant terug naar de Noordkant om daar de boot terug te nemen. Toevallig ligt er net een boot klaar om terug te gaan en we kunnen er gelukkig nog bij op. Het terugvaren gaat zeer vlot. Eenmaal aangemeerd en uitgestapt wandelen we naar en over de bekende Pier 39 om naar de zeehonden te kijken. Dat is een geweldig schouwspel waar deze beesten eigenlijk midden in de haven zonder zich te ergeren lekker in de zon liggen. Pier 39 is een populair winkelgebied dat ook bekend staat als de plaats waar grote groepen Californische zeeleeuwen te zien zijn. In de ochtend- en avonduren zijn er veel joggers te vinden die langs de baai lopen. Ook bevinden plaatsen als Chinatown, Lombard Street en North Beach zich dicht in de buurt van Fisherman’s Wharf. Op de Pier 39 eten we wat in een Italiaans Amerikaanse restaurant. Een kleine (alhoewel) maaltijd daar het al iets over tweeën is. Daarna is het richting Hop on hop off bus. Daar pakken we de blauwe toer om het eerste deel te doen. We krijgen een nieuweling als monitor die nog een beetje moet zoeken naar zijn uitleg. Even later geeft hij het door aan een meer ervaren maar heel drukke echte Amerikaanse. Die is voor ons een beetje te druk en niet echt een verbetering. Eerste stop is de Golden gate waarbij we weer een iets andere invalshoek krijgen. Sowieso is het bekijken van de Golden Gate vanuit de open bus op de eerste verdieping anders. Wij stappen niet uit maar gaan mee verder naar het Golden Gat Park. In het park komen we voorbij de Californische Academy of Science en de Botanische Tuin. Via het park komen we in de geweldige wijk Haight Ashburry wat één van de hipste wijken van San Francisco is. Hier ademt alles nog naar de jaren 60 en het hippie tijdperk. Mensen op straat leven nog echt in de hippie stijl en zien er nog zo uit. Je merkt ook dat de drugs hier nog nadrukkelijk aanwezig is. Voor ons is dit een fantastisch gedeelte (en niet vanwege de drugs). Daarna rijden we meer naar de binnen stad die echter weinig indrukwekkend is. We komen aan het Union plein met het gemeentehuis. Hier stappen we uit de bus om een overstap te doen naar de rode lijn. Op deze lijn krijgen we een andere drukke Amerikaan die de uitleg doet. Geef ons dan toch maar de voor opgenomen bandjes met uitleg. Meestal vergeten die mensen te vertellen over hetgeen er te zien is en kletsen ze zomaar iets uit hun nek. Deze was ook maar een paar weken of maanden in dienst en had weinig feiten te brengen over hetgeen we zien. Dat is niet echt de bedoeling. De toer brengt ons in de binnen stad langs Chinatown. Echter de standbeelden zijn niet zo indrukwekkend als die in Antwerpen. Na Chinatown en de verdere binnenstad is het terug richting water en de pieren waar de toer eindigt. Eénmaal daar aangekomen nemen we aan het restaurant van de avond daarvoor een taxi richting cow palace. Op het programma staat immers een echte rodeo. We splitsen ons op in 2 groepen en wij krijgen een Nigeriaan van een jaar of 60. En in het begin was hij nog even stil maar dan begint hij aan een ongelofelijk dialoog of liever monoloog van wat hij allemaal heeft meegemaakt.  Hij blijkt namelijk pas getrouwd te zijn met een Nigeriaanse van 23. Ondertussen is hij al gescheiden van drie andere. Van zijn eerste vrouw is hij gescheiden omdat hij op voorhand had gezegd dat hij geen seks wou. Dus met andere woorden het was duidelijk voor de green card te doen. En alles wat hij verteld is altijd breed lachend en grappend. Dan krijgen we muziek te horen van zijn bandje waarbij hij luid begint mee te zingen. Prachtig. Na deze geanimeerde rit komen we goed en wel aan bij de rodeo. En bij het aankomen zie je al heel wat cowboys. Op de parking staat het vol met Ram vans. Het evenement is te doen in een grote hal. Nadat de andere groep is aangekomen (en je kunt je wel indenken dat we heel wat te vertellen hadden) gaan we binnen en direct richting BBQ. Dit is een soort van grote turnzaal. Daar staan een aantal standjes met typische Amerikaanse zaken zoals boots, hoeden en andere cowboy zaken. Alles doet ook enorm patriottisch aan. En je kan je zo indenken dat Trump hier veel stemmen heeft gehaald. Nadat we bonnetjes voor de BBQ zijn gaan halen kunnen we ons te goed doen aan worst en draadjesvlees. Een redelijke barbecue die we al beter hebben gehad. Maar de Blue Moon daarbij doet wel wat goed. Na het eten kunnen we naar de show zelf. In een grote zaal genre Sportpaleis hebben we onze zitjes in de helft van het midden plein. Het geheel is niet uitverkocht. De show begint met het binnendragen van de Amerikaanse vlag door jeugd. Deze wordt tijdens een hele ceremonie uitgerold waarbij politie en brandweer van San Francisco geëerd worden. Waarschijnlijk met de recente branden zullen deze extra in de verf worden gezet. Dan volgt er een paarden show met verschillende disciplines. Eén daarvan is het neerhalen van een koe. Een koe wordt de arena in gejaagd die door een cowboy te paard in een enorme snelheid moet ingehaald worden. De cowboy springt dan op de koe en moet deze op de grond krijgen door de horens te draaien. Een andere discipline is een koe met een lasso vangen. Uiteraard hoort het rodeo rijden op een wild paard en op een stier erbij. Dames tonen hun paard rij kunsten met vlag. Er is een optreden van een clown. Het publiek wordt ook betrokken waarbij twee mannen allerlei capriolen op muziek moeten laten zien om een T-shirt te kunnen winnen. Tijdens de show kunnen we ons tegoed doen aan Blue moon. Al bij al is het een enorme leuke belevenis. Je ziet het echte Amerikaanse cowboy leven en heel de sfeer daarom. De show duurt tot een uur of elf à half twaalf. Na de show is het eerst naar een bushalte daar ons dat het handigste lijkt. Echter de bus komt niet direct. Dan maar een Uber bestellen. Maar dat is niet zo gemakkelijk zonder internet. Gelukkig is er een McDonalds in de buurt. En ja we hebben geluk via de Wifi kunnen we een Uber bestellen. Toch gemakkelijk die Uber. Enkele minuten later komt er een. Dit blijkt een man van Nepal te zijn die het een en ander van Nepal meegeeft. Het is een beetje en filosofisch gesprek. We komen uiteindelijk goed terug aan het hotel en zijn weer een dag rijker met heel wat ervaring. Moe maar voldaan gaan we slapen. Morgen kunnen we weer op de motor verder.