Holidays

In het Cadillac Hotel nemen we ’s morgens het ontbijt rond acht uur. Het is een zaal op een verhoogje net naast de receptie. Een soort van buffet vorm met een eerder beperkte keuze. Er staat één grotere tafel in het midden waar de meeste aanzitten. Na het ontbijt gaan we ons klaar maken en brengen we de bagage al naar ‘ons’ hotel. Daar kunnen we deze al in de lobby zetten. We zijn weer op vertrouwde grond. Vandaag dienen we de motors terug binnen te brengen. En dat moet voor 10 uur. Dus staat dat eerst op het programma. Het laatste ritje zo richting Eagle Rider is er één met een speciaal gevoel. Spijtig wel. We rijden door de straten van LA op sommige stukken die ons ondertussen wel bekend zijn. Enkele kilometers voor de inlever plaats gaan we nog even tanken. Marc rijdt verder voorop en moeten toch nog wat zoeken om er te geraken. Op die manier kunnen we nog even rondtoeren. Maar aan alle mooie liedjes komt een eind en eer we het beseffen moeten we de motors echt inleveren. Als we het terrein van Eagle Rider oprijden staan daar een grote groep Zwitsers van Basel die net hun motors in ontvangst nemen. Je weet precies hoe zij zich voelen. Eigenlijk zijn we wel wat jaloers dat zij er nog aan moeten beginnen en dat het er voor ons op zit. Alhoewel we hebben natuurlijk nog mooie vooruitzichten. Na ons te hebben aangemeld dienen we papieren in te vullen. Hierbij geeft Marc zijn klein voorvalletje aan bij de Antelope Canyon. Op dat moment wel spannend wat ze daarvan gaan zeggen. Hij dient de nodige verzekeringspapieren in te vullen. En de uitleg is dat hij misschien er iets van hoort als de verzekering er moeilijk over zou doen. Maar ja, voor wat ben je anders verzekerd. Na een korte wacht tijd komt één van de mensen van Eagle Rider met ons naar buiten voor wel een zeer korte inspectie. Het komt erop neer dat hij even naar de motor kijkt en vraagt of je niets hebt voorgehad. Marc zit daarbij even met de wuppes maar uiteindelijk maalt die persoon er niet om. Volgende is het ophalen van onze bagage. Hiervoor moeten we terecht in een gigantische loods vol met Harleys met in een hoek alle bagage van iedereen. Karin en Luk hebben nog even wat moeite met één van hun koffers te vinden. Gelukkig is deze vrij snel terug gevonden na wat aandachtiger te hebben gezocht en wat andere koffers te hebben verplaats. Nadat we alles afgehandeld hebben, besluiten we om een Uber te bestellen. We wachten op straat en zien hem passeren. Ik ren erachteraan. Blijkbaar heeft hij een andere kant van het straat als ophaal plaats gekregen. Het is wel even bekijken hoe we dat gaan doen zo met zijn vijven in de auto met ons bagage. Daarbij heeft de chauffeur ook nog van alle snoep en inkopen achterin liggen. Dus dat is wat wringen. Maar het lukt toch. Onderweg leren we dat de chauffeur Charles noemt en krijgen we een hele uitleg. Charles legt ons uit hoe Uber werkt. Vervolgens polst hij waar we vandaan komen en begint dan een hele uitleg over LA met de plaatsen die we moeten bezoeken. Kortom het is een heel plezante terug rit. Hij spreekt over Kindell street als een straat met wat animatie. En bijna op het laatste geeft hij nog wat tips voor het ontbijt in de Firehousen en voor avond eten in de Enterprise Fish company. Dat is natuurlijk altijd welkom. Zijn laatste adres is waar hij de avond ervoor is geweest met zijn vrouw om hun huwelijksverjaardag te vieren.  Als we terug zijn is het tijd voor een drankje. En waar kunnen we dat beter doen dan in het restaurant op de hoek van de straat van ons huisje. En als we even zitten beseffen we dat we ook al weer een hongertje hebben. Dus eten we maar gelijk iets. Rond twee uur pikken we onze bagage op in de lobby en gaan richting de kamer nadat we zijn ingecheckt. In ons huisje doen we wel een kamerwissel met Marc daar deze toch net iets groter is. Als je maar alleen bent heb je minder plaats nodig, niet. Na een verfrissing wandelen we over het strand richting Sant Monica pier. En natuurlijk kunnen we het niet weerstaan om ook even te gaan zwemmen in de Pacific oceaan. Het is immers zeer warm en zo’n duik verfrist. Alhoewel, het is toch wel wat fris in het water zo in Oktober. Na het zwemmen lopen we in de zon om wat te drogen. Omkleden doen we onder de pier. Daar kijken er een aantal mensen zeer vies en geven zelfs commentaar als je je daar in het openbaar omkleedt. Uiteraard bedekken we ons maar dat is voor hen nog een reden om aan te geven dat dit not done is. Spijtig voor hen. Dan hup naar de rest die al op de pier zijn. En de pier is iets leuks. De Santa Monica Pier is een pier in de Stille Oceaan aan het einde van de Colorado Avenue waarbij het bouwwerk en het erop gevestigde pretpark Pacific Park belangrijke toeristische attracties zijn. De huidige Santa Monica Pier bestaat uit twee samengevoegde pieren, die lange tijd toebehoorden aan verschillende eigenaren. De oudste daarvan is de lange en smalle Municipal Pier, die werd geopend op 9 september 1909 en werd aangelegd door de stad Santa Monica ten behoeve van de afvoer van rioolbuizen. De andere pier is de korte en brede Pleasure Pier, oorspronkelijk ook bekend als de Newcomb Pier. Deze werd in 1916 aangelegd door Charles I.D. Looff en zijn zoon Arthur Looff, die er een attractiepark op bouwden. Aanvankelijk werd deze pier ook wel de Looff Pier genoemd. In opdracht van de stad werden in 1938 de Municipal Pier en de Newcomb Pier met elkaar verbonden door een brug en werd een toegangspoort geplaatst. De Newcomb Pier werd in 1953 door de stad aangekocht. In de jaren zestig werden verschillende plannen gelanceerd die tot de sloop van het complex zouden hebben geleid. Een daarvan was het idee om op de plaats van de pier een kunstmatig eiland aan te leggen, waarop een hotel met 1500 kamers zou moeten worden gebouwd. Het stadsbestuur ging met dit plan akkoord. Dit leidde tot protesten van inwoners van Santa Monica, die zich verenigden in een actiegroep, Save the Santa Monica Bay. Onder druk hiervan zag de stad zich in 1973 genoodzaakt de sloopvergunning in te trekken. De pier is volledig in hout en heel mooi met uiteraard een mooi uitzicht. Op de pier bevindt zich ook het eind teken van de route 66. En ja, daar moeten we uiteraard een fotootje van. Dat wordt dan ook uitgebreid gedaan. Op het einde van de pier is een leuke bar. We nemen plaats op het einde van het terras en bestellen uiteindelijk een Mexicaans bier. Het enige nadeel is dat het vergeven is van de duiven. Overal zitten ze. Dus we hebben er maar ééntje gedronken. Buiten het café gaan we nog naar het uiteinde van de pier waar een gedenkplaat is voor Route 66 en een plaatsje als einde van de pier. Daar staan een aantal vissers en is er een meisje in de genre van Amy McDonald aan het optreden. Dat is helemaal de goesting van Chantal . Na een paar nummers te hebben gehoord kopen we een cd van haar om mee te nemen als herinnering. Daarna wandelen we stilaan terug richting ons huisje. Eens terug pakken we het gemakkelijk door wat te eten in het restaurant aan ons hotel. Ze deden even moeilijk daar we voor 7 uur moeten bestellen. Maar geen probleem dat lukt allemaal. En voor de verandering nemen we eens een hamburger. We profiteren er nog maar van nu het nog gaat. Na het eten kijken we nog even rond voor wat te drinken maar gaan uiteindelijk naar ons huisje. Daar hebben we nog een aantal pinten en uiteraard Jack Daniels om gezellig wat na te kaarten. Dat is een goed slaapmutsje. Al bij al liggen we weeral op tijd in ons bed.