Holidays

Na een goede nachtrust zijn we tegen een uur of zes wakker. Weliswaar wat vroeg, maar ja als je er op tijd inligt ben je eerder wakker. Voor dat iedereen opstaat schrijf ik al aan het verslag. Daarna maken we ons stilaan klaar om tegen 8 uur te vertrekken. Aangezien we Antelope Canyon willen doen en eerst nog absoluut naar een scenic view iets buiten het dorp in de andere richting willen, besluiten we het ontbijt onderweg te nemen. Dus rijden we eerst een stukje terug naar scenic view Wahweah Overview. Scenic views zie je veel onderweg in de US. En je kan er dikwijls van op aan dat deze mooi zijn. Hier waren we de dag ervoor al gepasseerd maar hadden ze niet direct opgemerkt. Ze stond eigenlijk ook niet goed aangegeven. Het was op aanraden van de eigenaar van het Red Rock motel dat we zijn gaan kijken. En hij had volop gelijk. Op een heuvel krijg je een zicht op heel de omgeving met bergen, Lake Powell, de brug met daaronder de dam. Het is werkelijk waar een adembenemende plaats. Uiteraard zijn er hier weer veel foto’s genomen. Dan rijden we naar Antelope Canyon waarvoor we de avond daarvoor voor het tijdsslot van halftien gereserveerd hadden . Tegen kwart na negen waren we daar met je kan het raden nog geen ontbijt. Het is bovendien spannend want de laatste toegangsweg is één zandwoestijn waar je door moet. Je voelt gewoon dat je motor wegglipt onder je benen. Gelukkig heb ik wat vaart en gaat het goed. Eens de motoren staan kunnen we gaan aanschuiven bij de online reservaties lijn. En ja, we krijgen ons ticket voor halftien. Dan is het wachten. Na 20 à 30 minuten kondigen ze aan dat de wachttijd aan de Canyon aan het oplopen is. Gelukkig zitten we hier in de schaduw. Tegen tien uur mogen we mee met een groep. Om dan vervolgens een eindje te lopen om aan te schuiven in een nog vele langere wachttijd. Hier moeten we over de 1,5 uur wachten. Dat is er ver over. De Canyon moet dan wel zo spectaculair zijn om dat te compenseren. Ondertussen staan we wat te keuvelen met wat Canadezen. Stilletjes aan en voetje per voetje geraken we verder. Tot op een gegeven moment we dan toch kunnen afdalen in de grot. Maar het mag gezegd wat we dan zien is wel een spektakel. Je komt terecht in een ondergrondse gang met open dak met enorm mooie rots partijen. Het enige minpunt is dat het niet met de kleuren is die je op foto’s ziet. Wel zie je prachtig gevormde rotsen met lagen in een nauwe kloof. De lagen geven heel de rotspartij een feeëriek beeld wat gewoon in je geheugen staat gegrift. Door het invallen van de zon in de nauwe kloof in combinatie met de rondingen van de rotsen waan je je in een totaal andere wereld. De hele tocht duurt iets over een uur. Iedereen is wel enorm onder de indruk. Daarna vertrekken we. Echter met al dat zand gaat dat niet helemaal goed voor mezelf, maar gelukkige met niet te veel erg. Overigens nog bedankt Ina en Erwin om mij te helpen. De tocht zetten we verder richting Monument Valley. Maar aangezien we nog geen ontbijt hebben gehad gaan we eerst wat te eten zoeken. Dit valt tegen. We moeten nog heel wat kilometers rijden voor we ook maar iets tegen komen. Aan een aftandse supermarkt in een barak met een pomp van de jaren stillekes vinden we wat te eten. Op dat moment is het ondertussen al tegen de middag. Hier nemen we een sandwich driehoek en wat te drinken wat uiteraard smaakt. Nu we toch daar zijn tanken we gelijk. Je weet nooit of we nog snel iets tegen komen. Dan is het snel richting Monument Valley daar we gelezen hebben dat de tochten om halfvijf stoppen. De rit valt goed mee en om 3 uur komen we aan. Daarvoor hebben we al een prachtige rit er naartoe met de typische iconische rots partijen met uitzicht als flats gedropt in de natuur. Je merkt direct dat je op terrein van de Indianen komt.  Na wat rond te hebben gekeken besluiten we om een toer met een jeep te maken. We stappen op een toer kotje af. Daar beginnen we met de onderhandeling voor een privé rit. Want de prijzen zijn hier niet niets. Die indianen durven alles vragen voor een ritje van 2 uur en zeker die van ons. We hebben te doen met een oude indiaan die start aan 560 $ maar gelukkig wordt door Karin afgeboden tot 370$. Je ziet dat Karin dat gewoon is van op de bank. De oude indiaan onderhandelaar is tevens onze chauffeur. Hij neemt ons in een oude jeep, die zijn dienst duidelijk al heeft bewezen, mee door de prachtige natuur. De jeep is een soort van pick up waarop vanachter drie bank rijen zijn gemonteerd. Die heeft duidelijk zijn geld al opgebracht. Een aantal stops zijn ingelast waarbij we bij kraampjes van (waarschijnlijk) familie van hem foto’s kunnen maken. Hij legt uit wat voor naam de rotsen er hebben gekregen (fingers, totem…) en waar welke film is opgenomen met o.a. John Wayne, Johnny Dep, … Het is een geweldig schouwspel van idyllische rots kastelen. Aan één van de stops waar een film met John Wayne is opgenomen nemen we nog wat speciale foto’s door met de hele groep naar boven te springen. En je kan natuurlijk wel indenken dat dit tot lachwekkende taferelen leidde. John Wayne zou het eens moeten gezien hebben. Wat verder krijgen we de Arch te zien. De Arch is een uitgeholde rots partij die op een boog lijkt en een wonder van de natuur is. Hier zijn er natuurlijk ook wat leuke foto’s getrokken. De totale rit is een kleine twee uur. En het mag gezegd onze Indiaan heeft ons een prachtige rond trip gegeven. Bij terugkomst pakken we nog een paar foto’s van de rotspartijen met de ondergaande zon wat ook een beeldig plaatje oplevert. Daarbij vindt Chantal nog een motor zonnebril. Tja, om deze aan de rechtvaardige eigenaar te bezorgen is onbegonnen werk. Dan gaat het richting Mexican Hat met de ondergaande zon in onze rug. Dit is werkelijk waar een heel mooi zicht op de rotspartijen. Je waant je zo John Wayne die op de motor door de wildernis aan het rijden is tussen de monumentale flat-achtige rotspartijen. De weg gaat verder tot onze volgende stop San Juan Inn. Ook weer zo’n gezellig motel dat ons is aangeraden door Albert.  Albert, nog eens bedankt. Hier delen wij een kamer met Karin en Luc. De kamer is er één met een muur in het midden en een badkamer bij één van de kamers. Onze kamer is daarbij als inkomhal met dubbel bed. Het is misschien wel een beetje benepen, maar we trekken het ons niet aan. Na de verfrissing is het naar een gezellige Inn. Daar zetten we ons aan een grote tafel zowat in het midden van de Inn. De ober van dienst is in mijn ogen een mankende half bloed indiaan die ons een warm gevoel geeft. Hier maken we kennis met de lokale pint Blue Moon. Een iconisch moment. Dat is een lekker Belgisch like beer met een Hoegaarden achtige tint. Zeer lekker van smaak zodat dit wel eens ons biertje in de States kon worden.  Het moet gezegd de eerste kennismaking met het bier hebben we dan ook vrij goed ingezet. Na verloop van tijd merken we dat we de balans in evenwicht dienen te houden en er best ook wat gegeten wordt. En wat we nog niet hebben gehad is een steak. Daarom kiezen de meesten voor een echte T-bonesteak. Deze is echt op zijn Amerikaans klaar gemaakt. Belange niet slecht maar niet zoals wij dat gewoon zijn. Na het eten keuvelen we nog wat na en liggen weer tegen een uur of halfelf in ons bed.  Weeral prachtige momenten rijker.