Holidays

Vandaag staat een deel van de historische route 66 op het programma. Voor menig motorrijder allicht een icoon. Onze dag begint volgens een bijna standaard tijdschema. Om 7 uur op en tegen 8 uur ontbijt. Het motel is een typisch baan motel met een kleine receptie wat tevens een hoek heeft voor ontbijt. Op dat moment is het al lekker warm aan het worden dus gaan we buiten zitten. We kunnen in een hoekje in het zonnetje genieten van typische Amerikaanse dingen. Zo hebben we kleine ‘Pancakes by Ina’, een muffin of cup cake of ander zoets. Allemaal gezond is het niet echt, maar het is verlof. Tegen 9 uur is het vertrek. Dit wordt voorafgegaan door het traditionele ritueel van de tassen naar de motors te brengen en optuigen. Na verloop van tijd krijg je daar een ritme in. In het begin is het nog wat zoeken met de spanbanden en het inladen van de bagage in de zij koffers. Maar de bagage is perfect uitgekiend. Wij hebben echte motor tassen bij. Tijdens het optuigen komt er een koppel naar ons toe die het gewoon geweldig vinden wat wij aan het doen zijn. De vrouw zou dan ook graag met ons op de foto gaan. Natuurlijk is dat geen probleem. Nadat we allemaal klaar zijn rijden we naar Londen bridge richting William. Het eerst stukje is over de 95. En daarna een klein stukje i40 Highway (want we willen zoveel mogelijk de highway beperken) om er dan in Topock aan de 10 af te gaan. Dit is het begin van de historic route 66. Iets verder op de weg in Topock zelf zien we al de eerste aanduiding op de weg. Deze weg brengt ons verder richting Oatman. Oatman verkreeg definitief zijn naam als postume eer aan Olive Oatman, een meisje uit Illinois, gekidnapt door (vermoedelijk) Yavapai en verplicht te werken als slavin. Ze werd later verkocht aan Mohave-indianen en door hen in het gelaat getatoeëerd volgens het gebruik van de stam. Ze werd in 1855 vrijgelaten in de buurt van Oatman. Sindsdien draagt dit stadje haar naam. En het lijkt of in Oatman de tijd heeft stil gestaan. Het is een spectaculair plaatsje met oude salon-achtige huisjes en barakken. Ook merk je dat dit een bekend plaatsje is want er is veel toerisme. Alles wat je ziet is in teken van route 66. Winkeltjes met aandenken van deze historische weg of haar toch wel bizarre achtergrond. Een gezellig stadje is het ook. Echter we worden wel opgeschrikt door een bende loslopende ezels. Het lijkt wel of er een ezels oorlog aan de gang is met één hevige wilde met precies een lam oor die de makke meute terroriseert. Dit uit zich in wilde achtervolgingen waarbij over terrassen wordt gecrost met gevaar voor mensen. Daarbij roept iedereen van de lokale bevolking wild naar de lamme oor. Maar geen avance, ze gaan gewoon door met elkaar te achtervolgen. Blijkt dat lam oor nog een wilde ezel is die vanuit de natuur pas is aangekomen. Die wil zich natuurlijk laten gelden. Na wat te hebben rondgewandeld (met een beetje een bang hart of die ezels je niet omver racen) gaan we een saloon binnen. Daarbinnen lijkt de tijd helemaal stil te hebben gestaan. Hier vind je nog echt voorwerpen van het begin van de 20st eeuw. Je ziet er reclame borden van 1903 of oude gebruiksvoorwerpen van meer dan een eeuw oud. We nemen een frisdank en ik kies voor een verfrissende limonade. Onze drank krijgen we in een isomo beker. Na de verfrissing gaat het van Oatman verder richting Kingsman. Ettelijke miles voor Kingsman nemen we de Sitgraves pass met mooie baan met veel bochtwerk (eindelijk) en dan verder de Oatman road. In Kingsman zoeken we naar het historici route 66 museum. We komen terecht in een museum hal met een typisch Amerikaanse aan de kassa. Het is een rockabilly dame die ons de weg wijst naar het museum op de eerste verdiep. Daar worden we verwelkomt door weeral zo’n typische Amerikaanse dame maar dan één op leeftijd die wat uitleg geeft en een praatje maakt alvorens we dienen te betalen. In het museum krijgen we een beeld van het ontstaan en evolutie van de route 66. Wat hier opvalt is het verhaal van Olive Oatman ontvoerd door de Indianen en met haar tattoo op haar gezicht en het stadje Oatman. Ondertussen krijgen we een klein hongertje. Dus trekken we naar de overkant in een jaren 50 eetgelegenheid kenmerkend voor USA. Dit restaurant is zo uit de serie happy days of dergelijke geplukt. Het serveert typische route 66 en Harley eten in een leuke sfeer. Voor op de parking is er een teken van route 66 wat uiteraard een paar leuke foto’s geeft. Binnen is het een drukte van jewelste. Het is even wachten op een plaatsje. Uiteindelijk komen we in een zaaltje vanachter terecht. Een deel nemen iets met route 66 in de naam, Marc en ik houden het op een Harley Hotdog. Dit alles wordt geserveerd door mensen die in dezelfde jaren 50 stijl opdienen. Na het eten rijden we verder richting William over rechte banen. Onderweg dienen we weer te tanken wat we doen in Pesach Sprints. Het tanken gebeurt met de kredietkaart, maar in plaats van je pincode moeten we een zip code ingeven. En dat is natuurlijk wel even zoeken want de zip code in de States is niet hetzelfde als die bij ons. Gelukkig heeft Chantal een gids bij met wat adressen en zip codes. Rare jongens toch die Amerikanen. Het gaat verder naar Seligman waar we stoppen in een shop met allemaal gadgets van route 66. Ik geloof dat Marc hier een T-shirt heeft gekocht. Op de parking worden we door een paar Japanese aangesproken om mee op de foto te gaan. En natuurlijk is Marc hier wel voor te vinden. Die wordt nog eens beroemd. Maar eigenlijk waren we hier op zoek naar een tip van Ina. Hier is namelijk een wereldberoemd – in Seligman en omgeving – ijs en cheeseburger salon. Hiervoor moeten we iets verder zijn in Deligado’s fameuze cheeseburger en ijssalon. Inderdaad serveren ze hier een softijs op een leuke manier gebracht. Chantal wil iets lokaal dus bestel ik voor haar een rootbeer milkshake. En als je dan een rietje vroeg krijg je echt een bundeltje riet en zo hadden ze meer van dergelijke geintjes. Het ijs is gewoontjes en niet er uit springend. Toch genieten we lekker op een stoeltje onder een afdakje aan de zaak van onze versnaperingen. Eigenlijk is het ook wel weer voor een ijsje. Terug onderweg stellen we vast dat de historisch route spijtig genoeg samensmelt met de Highway i40. Gelukkig moeten we er niet al te lang op rijden om aan te komen in Williams – Gateway to the Grand Canyon – waar we iets na vijf zijn. Daar verblijven we in een groot log motel 6. Eerst gaan we ons lekker wassen en verfrissen. Daarna is het samen komen om naar de supermarkt te gaan. Daar valt het op dat vooral oudere mensen zulke jobkes doen. Zij moeten in de US echt wel voor hun zelf zorgen. Na de supermarkt trekken we terug naar de lobby van het hotel. Dat doen we omdat het tijd is voor een aperitief die verzorgd wordt door Erwin die een Jackske bij heeft. Na de aperitief wandelen we naar de kern van het dorpje richting eten. De keuze in heel wat van die stadjes of dorpjes is hetzelfde. En ondanks dat de dames willen zoeken naar iets speciaals komen we terecht in een Cruiser wat een grote zaak is in ook weer rockabilly stijl. Het is leuk maar niet echt speciaal. Aangezien we in de States zijn nemen we een steak met een lokaal Grand Canyon bier. Belange na niet slecht. En tot slot is er nog een mega bananasplit voor Marc en Erwin. Veel te groot. Ik heb het aan mij voorbij laten gaan, want ik had al genoeg. Dus je moet niet vragen hoeveel werk Marc en Erwin er mee hadden. Ik heb natuurlijk wel een hapje geholpen. Zo zijn we ook weer wel. Na een gezellig avondje is het richting motel waar we tegen elf uur naar bed gaan. Moe maar voldaan zo heet dat. Op naar een volgende etappe.