Holidays

Dit is de dag waarnaar we hebben uitgekeken namelijk het vertrek voor ons motor toer. We staan op om 7 uur en maken onszelf klaar. Voor het ontbijt hebben we om 8 uur afgesproken in het restaurantje bij ons om de hoek van het hotel. Dat is goed en lekker dichtbij. Bovendien heb je een fantastisch zicht op het strand en de zee. Tevens zie je al de bewegingen op de Boulevard. Mensen worden wakker en beginnen aan hun dagelijkse sleur. Het ontbijt is weer verzorgd. Voor mij deze keer een typische Amerikaans ontbijt met Pancakes. De andere nemen één van de overheerlijke omeletten. We genieten van ons ontbijtje en bespreken natuurlijk wat gaat komen die dag. Deze dag is één van de langere ritten naar Lake Havasu City. Na het ontbijt tuigen we de motoren verder op om te kunnen vertrekken. Spannend. Er wordt gezorgd dat de bagage goed zit voor de komende weken. De zak gaat op de bagagedrager bij de ene of in de tassen bij de andere. Alles moet het juiste plaatsje krijgen. Marc installeert zijn camera op zijn helm. Het wilde namelijk lukken dat hij een helm heeft gevonden met een klem om zijn camera op te monteren. En dit moet natuurlijk eerst goed geplaatst worden. Tussen 9 en half tien is het dan zover. We vertrekken vanuit Venice Beach via de speedway waar ons huisje aan gelegen is richting grote baan. Als eerste stuk is het de bedoeling om LA uit te komen zonder echt kleine baantjes te nemen. Een kwestie dat we niet vast komen te zitten. We willen geen risico nemen zo in het begin. We rijden enkele kilometers tot Highway i10. Dan nemen we I10 eerst richting down Town LA. Het is gelukkig niet te druk en via de autostrade lukt het ons om eigenlijk rap uit LA te komen. De i10 wordt een 150km gevolgd. Dit is een typische Amerikaanse Highway waarbij ieder zijn eigen rijstrook kiest. Je hoeft niet in te halen via rechts. En dat is toch even aanpassen. Het wordt pas echt interessant als we afrit 117 nemen.  Direct moet er uitgekeken worden naar een tankstation. Chantal haar lichtje voor de benzine is al een paar kilometer daarvoor aangegaan. En een tank gelegenheid is er niet direct. En je merkt dat we al in de woestijn komen. Dat zie je niet alleen aan het landschap maar ook door de temperatuur die op dat moment al behoorlijk is opgelopen. Dus zit er niets anders op dan maar even wat om te rijden. Gelukkig kunnen we even verder wel tanken in Dessert City.  Het tanken in de States is niet altijd evident. Ze aanvaarden kaarten maar de afrekening gebeurt soms met de nodige obstakels. Het lukt ons hier niet om te pinnen. OK dan gaan we maar naar binnen en even vragen. De kassierster legt in moeilijk te verstaan Engels uit dat het niet gaat lukken en dat ik de kaart moet geven om wat geld op te laden om te kunnen tanken. Als dat heel het verlof zo gaat zijn dan is dat lastig. Ik vermoed dat de kassierster Mexicaanse van origine is. We nemen een pre-pay van 100$. Dan naar buiten zodanig dat iedereen kan tanken. Na het tanken gaan we binnen afrekenen. In totaal hebben we voor een 60$ getankt. De rest krijgen we in cash terug. Na het tanken gaan we eerst op zoek naar een plaats om te drinken. Op dat moment weegt de warmte nog meer door. Ietsjes verder in de dorpskern is er op de hoek een geblindeerde gelegenheid. Dat is blijkbaar een bar. Daar binnen komen we in een typische Amerikaans situatie met mannen aan de toog die naar sport op TV aan het kijken zijn op een aantal mega schermen. We nemen wat fris om te drinken. En krijgen daarbij gelijk grote kannen voor een refill. Dat is wel fantastisch. Aangezien we wat van de weg zijn afgeweken willen we checken of we nog meer binnen door kunnen rijden. We vragen de weg aan de mannen. Dan komen ze wel los. De weg die we oorspronkelijk hebben uitgestippeld blijkt toch wel de beste weg te zijn. Anders riskeren we op zandpaadjes terecht te komen. Dat gaan we voor de eerste dag nog maar niet gelijk doen. Dus wij volgen verder de 62 richting Palm Springs. Nadat de 62 een bocht heeft gemaakt, stoppen we na een aantal kilometers bij het bord van de Joshua Tree community. Dit is een iconisch plaatje dat inderdaad gelijk doet denken aan de plaat van U2. Dezelfde Yucca en Palmbomen en uitzicht dat op de plaat wordt weergegeven. De weg zetten we verder op de 62 die mooi is maar op den duur wat ééntonig. Enkele kilometers na Joshua Tree komen we een teken tegen dat de eerste 100 Miles geen service meer is. Normaal gezien hebben we genoeg om dit door te komen. We rijden ongeveer een uurtje en stoppen dan aan de kant van de weg om even te bekomen en wat te drinken. Het is op dat moment toch een eind boven de 30 graden. Tijdens onze stop zien we een man lopen met een karretje. Die stopt even bij ons. Hij is het traject aan het lopen van Santa Monica naar NY. Wat wij hebben begrepen voor één of ander goed doel. Op zijn karretje staat Running across America.  Toch wel goed zot om zo in de middle of nowhere in die warmte dat te doen. We vragen hem nog of het goed vooruit gaat? En volgens hem wel. Geraakt hij vandaag tot in Havasu zoals wij. Dat niet want dat ligt nog ettelijk Miles verder. Voor ons is de volgende stop ettelijke Miles verder in een Naftstation dat ze aan het verbouwen zijn op de kruising met 95. Gelukkig hoeven we op dat moment nog niet echt te tanken. Na een deugddoend ijsje en vooral wat drinken (het is voor ons bloedheet) gaan we verder richting Palmer. Daar in de buurt gaan we wel tanken. Dan moeten we even terug voor de Palmer dam. We besluiten namelijk om de linkse aanlooproute te nemen naar de dam. Dit is een zeer mooie bochtige weg langs water met boten, huizen en camping sites. Daar komen we voorbij een Outlaw ressort. Maar of dit werkelijk dat van de MC is, weet ik niet. Aan de dam kunnen we erover rijden. Uiteraard stoppen we daar even om te genieten van de zeer mooie omgeving. We rijden wat verder terug richting 95. Vervolgens gaan we op die 95 richting Lake Havasu City en ons motel aan Londenbridge. En het mag gezegd het motel is zoals uit een film. Het is een beetje verouderd, maar goed. We nemen een doucheke om ons te verfrissen. En voor we gaan eten nemen we eerst een aperitief aan de motel kamers. Erwin heeft gezorgd voor een fleske Jack Daniels. Dat smaakt wel als aperitief en zeker na zo’n heerlijke dag gereden te hebben. Daarna gaan we te voet op pad om wat te eten te zoeken. In de buurt van het hotel is het precies wat verlaten alhoewel Chantal toch had gelezen dat er wat eetgelegenheden in de buurt waren. Aan een naftstation vragen we dan maar de weg. En net om de hoek is er een Mexicaan. Eerst lijkt die precies dicht, maar gelukkig is dat niet het geval. Daar kunnen we ons tegoed doen aan Mexicaans eten en bier. Het is lekker en gezellig. Daarna is het te voet terug naar het motel. Iedereen is toch wat vermoeid van de dag en het uur verschil. We liggen tegen 10 uur in bed. Voor ons geen probleem want we genieten met volle teugen overdag.