Holidays

De trip vandaag brengt ons van Hurricane naar Las Vegas, the world of gambling. Toch wel een beetje spannend. Er wordt opgestaan op het ‘normale uur’. En Chantal heeft nu een band voor haar tennis elleboog dus dat zal ook veel beter gaan. Voor we vertrekken genieten we nog van een leuk ontbijt aan de receptie van het hotel. Een kleine ruimte met alle self servicevoorzieningen zoals het zelf kunnen bakken van pancakes en alle andere Amerikaanse stuff. We zitten allemaal gezellig bij elkaar. Het vertrek is vandaag ook voorzien rond 9 uur. Meestal staan we op, douchen we, tuigen de motors op en gaan dan ontbijten. Net na het vertrek gaan we eerst tanken in het stadje aan één van de tankstations die er zijn. Dan hebben we dat gelijk al gehad.  We dienen vandaag spijtig genoeg wel een deel over de snelweg te doen. Het zou ons te ver omleiden om enkel op de normale wegen te blijven. Dus eerst een stukje Highway 9 en dan 95 km over autoweg i15. Het is toch wel anders dan de snelweg hier. Het eerste deel van de snelweg gaat toch over een mooi stuk met bergen en kronkelwegen. Daarna is het helaas wel saai kilometers malen, maar wel een andere belevenis dan in België. We nemen afslag 93 om dan over de 169 richting Valley of Fire State Park te rijden. Het landschap van Valley of Fire State Park is op dezelfde manier ontstaan als dat van de Red Rock Canyon National Conservation Area. Vroeger bevonden zich hier enorme zandduinen, die bedekt werden door andere zandlagen. Het enorme gewicht zorgde ervoor dat de onderste lagen versteenden. Miljoenen jaren later kwamen de versteende lagen weer aan de oppervlakte, en werden zo blootgesteld aan de krachten van wind- en watererosie. Hierdoor zijn allerlei prachtige, grillige vormen ontstaan. De ijzerhoudende mineralen in het zandsteen kwamen in aanraking met de lucht, en zijn daardoor gaan oxideren. De rotsen hebben hieraan hun rode, gele en roze kleuren te danken; vooral tijdens zonsopgang en zonsondergang komen de kleuren erg mooi uit. Het park heeft hieraan de naam “Valley of Fire” te danken. Aan de ingang stoppen we even om te bekomen en wat foto’s te trekken. Tevens betalen we hier de inkom van het park door het invullen van onze gegevens en geld te steken in een enveloppe die we dan in een soort van postbus dienen te steken. Alhoewel je toch een klein kotje van de Rangers eerst bent gepasseerd dien je toch zo te betalen. Is dit voor geen bemanning te moeten hebben? We komen terecht in een pracht van een park met rotsen die net als in Bryce roodkleurig zijn. In eerste instantie rijden we door het park tot praktisch aan het uiteinde. Daar keren we terug om de verschillende vertakkingswegen te nemen. Het is een combinatie van een zeer mooi uitzicht met nieuwe en lekkere banen die bochtig zijn. Een lust voor de motorrijder. Nadat we terug bij de inkom zijn, rijden we verder richting Hooverdam. Op dat moment is het al behoorlijk warm. Je merkt dat je in woestijngebied rijdt. We rijden dan zeker een 100 km in de broeiende warmte. Alhoewel dat we een keer stoppen om wat van onze mee gebrachte drank te drinken, snakken we toch naar een echte verfrissing. Dus je kan denken dat we blij waren dat we aan een kruispunt kwamen voor wat te verfrissen, eten, drinken en vooral te stoppen. Iets verder na de afslag richting de dam is een eerste Casino. Hier stoppen we. Je komt direct binnen in een speelzaal vol met automaten en gok toestellen. Toch wel even speciaal. We bestellen. Ik neem een wrap met jalapenos die warm wordt geserveerd en behoorlijk heet is. Het casino is een beetje koud aandoend. Als we terug buiten komen worden we weer overdonderd door de warmte van over de dertig graden. Gelukkig hoeven we maar een klein stukje naar de Hooverdam. Als we nog maar net vertrokken zijn, geeft Chantal aan dat ze praktisch geen naft meer heeft. Dat is spannend want er is niet direct een tankstation in de buurt. Maar eerst toch maar richting de Hooverdam. De Hooverdam, ook wel bekend als de Boulderdam naar de op 12 km afstand gelegen plaats Boulder (Boulder City), is een betonnen boog dam in de Colorado ter hoogte van de Black Canyon (op de grens tussen de Amerikaanse staten Arizona en Nevada). De dam – die 48 kilometer ten zuidoosten van Las Vegas ligt – is genoemd naar Herbert Hoover die een sleutelrol speelde bij de bouw van de dam, eerst als Minister van Handel (Secretary of Commerce) en later als president van de Verenigde Staten. De Hooverdam werd gebouwd door Six Companies Incorporated, onder leiding van Frank Crowe. De bouw begon in 1930 en werd in 1936 afgerond, ruim twee jaar voor de geplande datum. De dam wordt uitgebaat door de Bureau of Reclamation van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Het stuwmeer, dat achter de dam ontstaan is, heet Lake Mead, naar Elwood Mead die het toezicht had bij de aanleg van de dam. Daar rijden we in kolonne over en stoppen om wat foto’s te nemen. We draaien terug en gaan op zoek naar naft. Een aantal kilometers verder is er gelukkig een Seven Eleven. Het is er best druk. En bovendien weer zo’n moeilijke slang om je te bedienen. Ik ben zelfs naar binnen moeten gaan om te vragen hoe het werkt. Gelukkig is er iemand die ons kan helpen. Je moet namelijk een hulsel die aan de slang zit naar boven duwen om te kunnen tanken. Je moet het maar weten. Ondertussen blijft het zeer warm. De rit gaat verder richting Vegas. Wat verder komen we in een file terecht. En het is gewoon ‘too hot’ om daartussen te blijven staan. Dus wij toch wat benauwd er tussendoor. Gelukkig gaat dat goed en zijn we wat later in Vegas. Las Vegas is gesticht in 1905, en werd in 1911 officieel een stad. Las Vegas is vooral bekend vanwege de extravagante hotels en casino’s en is te herkennen aan de vele neonverlichtingen die vanaf grote afstand herkenbaar zijn vanuit de omliggende woestijn. Tegenwoordig is Las Vegas de grootste stad van Nevada met in 2010 een inwonertal van 583.000 voor de stad en bijna twee miljoen voor de gehele agglomeratie. Met bijbehorende voorsteden zoals Henderson en Boulder City behoort Las Vegas tot de snelst groeiende steden in de Verenigde Staten. Eerste stop in Vegas is natuurlijk naar de dealer op de strip. Dat valt wat tegen om die direct te vinden. De GPS geeft namelijk het verkeerde huisnummer. We komen dan nog wel voorbij een shop maar dat is niet de juiste. Daardoor doen we drie keer de Strip. Nu is het zo dat je je ogen toch uitkijkt als je erover rijdt. Dus dat komt goed uit.  We passeren een aandenken van de aanslag die een week eerder heeft plaats gehad. Een schutter heeft vanuit een hotelkamer op de 32ste verdieping van het Mandalay Bay-hotel in het wilde weg geschoten op een terrein waarop dat moment een optreden plaats vond en veel volk aanwezig was. Dit is toch wel ontroerend. Verder is het zeer wonderbaarlijk op de strip. Je ziet hotels met namen die uitgebeeld worden zoals Parijs, Luxor en New York, New York. Deze laatste is ons hotel en heeft zelfs een achtbaan aan en over het voorste gedeelte. Na een de derde keer over de strip te rijden, hebben we de dealer gevonden door het gewoon te vragen aan een taxichauffeur. Het is een gigantische dealer van buiten. En daar het ondertussen 36 graden is gaan we snel eerst naar binnen voor verfrissing. En je kan het wel raden we vallen gelijk aan op de T-shirts. En ik moet zeggen dat we enkele leuke aandenken hebben gekocht. Ook van binnen is het een zeer mooie dealer. Na ons koopwoede te hebben bekoeld en natuurlijk wat groepfoto’s op de parking met het logo van de dealer op de achtergrond te hebben genomen, trekken we terug naar het hotel. En het is op dat moment vrij druk. Door die drukte moeten we ook omrijden voor de ingang en de parking. Maar na wat gezoek vinden we toch onze weg en kunnen we de moto’s stallen op de benedenverdieping van een reusachtige parking. Voor dat we de bagage afladen gaan we ons eerst registeren. We dienen een lange gangen complex te doorlopen voor dat we er zijn. En de receptie en registratie in het hotel is in een indrukwekkende lobby. De lobby is natuurlijk een casino met bars, restaurants,… Overal kan je hier gokken. Allerlei soorten gokautomaten staan tot de gokkers ter beschikking. Aan de balie checken we in en krijgen te horen dat we niet allemaal op dezelfde verdieping zitten. Een paar op de 12^de, andere op de 14^de en weer andere op de 16^de. Het is gewoonweg een gigantisch hotel. Ook het inchecken gaat op zijn Amerikaans. Je dient eerst in een wachtrij te staan en zij duiden aan of je mag komen. En o wee als je je daar niet aan houdt. They are not amused. Na het inchecken gaan we eerst wat drinken. En we komen terecht in de lobby hall in een zeer gezellige Irisch pub. Hier drinken we uiteraard een Iers biertje. We zijn al voorbereid voor volgend jaar. Nadien gaan we heel de weg door het gangen complex terug richting parking en halen onze bagage op. Helaas is er geen trolley of hulp. Dan maar zelf even onze bagage genomen. En hup richting kamer.  Dit zijn heel mooie kamers met een ruime badkamer in marmer. Eerst een douche om te bekomen en zo de avond in te gaan. Op een boulevard brug met ingang naar een ander hotel spreken we af om onze ontdekking van Las Vegas in te zetten. We wandelen naar buiten en gaan over de Strip. Een geweldige belevenis is dat met veel reclame borden en commerce aanduiding in een typische Amerikaanse setting.  Uiteraard is ook hier een Hardrock Café en we besluiten om daar te gaan eten. En we zijn in de States dus zo’n omgeving vraagt om een Burger. En off course mag daar ons nieuw ontdekt biertje niet bij ontbreken, namelijk een goed glas Blue moon. Wat later zitten we aan een mega burger met meerdere lagen en een ‘pint of Blue Moon’. Lekker. Na het gezellige etentje gaan we nog voor een korte walk over de strip. Maar ik denk dat de warmte en de emotie van de dag voor mij zijn tol heeft geëist. Dus tegen elf uur gaan wij richting hotel om te gaan slapen.